Afgelopen weekend ben ik verliefd geworden. Bam, halsoverkop zomaar. Vlinders in mijn buik. Liedjes fluiten en danspasjes op straat. Ik heb zin om mijn mooiste kleren aan te doen. Ik straal als een kerstboom. Wat is het toch mooi allemaal. Ik kan niet wachten tot ik weer bij mijn geweldige geliefde mag zijn. Gelukkig is dat heel snel alweer. En het is 100 procent wederzijds.
Mijn collega op mijn werkplek ziet me al van ver aankomen. ‘Er straalt een vredige rust uit je ogen en tegelijkertijd een diepe vreugde en levenslust. Wat is er met jou gebeurd en wie is de gelukkige?’.
Wie is hij? Oh nee, het is geen hij.
Oh mijn god, wie is zij?! Het is ook geen zij.
DE ‘NO BIG DEAL’ FASE VOORBIJ
Het is me zo duidelijk geworden ineens. Nu ruim een jaar ben ik steeds vaker in de natuur te vinden. Steeds vaker maak ik tijd om lange wandelingen te maken door het bos. Eerst nam ik eens per maand de trein om een hele dag in mijn eentje in het bos te zijn. Na het beëindigen van mijn relatie afgelopen voorjaar ging ik steeds vaker. Zo’n twee a drie keer per maand. Dat was ook gewoon hard nodig, want van de stilte en het groen kon ik altijd op aan voor troost als mijn hart weer pijn deed.
Inmiddels reserveer ik alweer een tijdje twee volle dagen in de week om in de natuur te zijn. Deze dagen zijn heilig voor mij. En volgens mij ben ik inmiddels de luchtige ‘no big deal’ fase voorbij. Ik kan er echt niet meer omheen. Ja. Ik geloof dat ik verliefd ben.
IEDERE KEER DAT IK OOIT VERLIEFD BEN GEWEEST
Twee middagen bracht ik door in een veld samen met de ondergaande zon in zijn laatste herfstwarmte. De schoonheid van de wuivende bomen overvalt me. De vogels brengen allemaal hun eigen instrumenten mee. De stilte tussen hun liedjes is overweldigend. Ik kan het hóren. Ik lig in het gras en voel hoe de aarde mij onvoorwaardelijk draagt en tegelijkertijd omhelst. Haar energie penetreert via het gras mijn vingers binnen tot ver in mijn armen. Haha, dat klinkt zowel erotisch als zweverig, maar toch voelde ik het zo.
En nu loop ik dus alweer dagen met mijn hoofd in de wolken. En mijn stadswandeling rondom waar ik woon doet me denken aan iedere keer dat ik ooit verliefd ben geweest. Ironisch genoeg heb je dan pas de meeste sjans. Mannen èn vrouwen maken zomaar complimenten. Willen weten wie ik ben. Ik voel me net een beroemdheid of zo, iedereen kijkt me bewonderend na.
